မီးနင္းပြဲ

ထံု ... ထံု ... ထံု
ဗံုသံစ
လူေတြ လႈပ္ခုန္ အုပ္ရြ
ညထဲမွာ ျပာဋိဟာျပပြဲ။

ႏွဲသံ
အီဆြဲ ရွည္လ်လ်
အသံေတြ ေန၀င္ေဖ်ာ့လ်
ညရဲ႔ နားမလည္တဲ့ စကားပိုင္းစ
ပေဟဠိဆန္ရတယ္။

က်င္းထဲမွာ ရဲ
မီးထဲမွာ လူ
တဦးသူဟာ
<သူ ... ကၽြႏ္ုပ္>
တဦးမွ မဟုတ္
တန္ခိုးရွင္ရဲ႔ အုပ္စီးျခင္း
ဖီးနစ္ရဲ႔ သီခ်င္းသစ္
ဘ၀ကို ခ်စ္ျခင္းအတြက္
ဖန္ဆင္းရွင္ရဲ႔ လက္ေဆာင္ေပါ့။

နက္ရိႈင္းျခင္း
<သာမာန္တို႔ လိုက္လို႔မမီ>
ကမၻာေျမဆီရဲ႔ တြင္းနက္မွာ
သို၀ွက္လာတဲ့
ပတၱျမား ရတနာပမာ
ျမင့္ျမတ္ျခင္းနဲ႔ ကဗ်ာဆန္လာျပန္တယ္။

တဟဲဟဲ မီး
တၿငီးၿငီး ေလာင္
ေအာင္သံဗံုဟီး၊ မ်က္ႏွာမီးရဲ
အရိပ္ေတြ လႈပ္ခုန္ က ၀ဲ
ေကာင္းကင္ယံထဲက ေတးသံသီပြဲ
တမန္ေတာ္မဲေတြဟာ
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
ကမၻာေျမ သာယာပါေစ။
ေက်းငွက္ေတးသံ ညံပါေစ။
ဆန္ေရစပါး မ်ားပါေစ။
သားေကာင္းရတနာ ပြားပါေစ။
ငါးေတြမ်ားမ်ား ျမဴးေစ ျမဴးေစ
သားေတြမ်ားမ်ား ျမဴးေစ ျမဴးေစ။

ကဲ... ခင္
“လက္မွာ မင္ေၾကာင္၊ ေပါင္မွာ ထိုးကြင္း
မိုးအလင္းမွာ၊ ၀ိုး၀င္းျမင္တယ္” *
ျပင္မရတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္
ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေရးထုတ္ၿပီးတဲ့
ၿငီးေငြ႔ဖြယ္ မနက္မွာ
ခ်ဥ္းကပ္လာတဲ့ မီးနင္းပြဲ
တရဲရဲ ၿငီး။

* ေမာင္ခိုင္မာ.. “ေတာသားလည္း ဟုတ္ႏိုင္ေပါင္ခင္ရယ္” မွ-

ေယာဟန္ေအာင္
ဇန္န၀ါရီ ၁၈၊ ၁၉၈၇။