Thursday, January 03, 2013
ကၽြန္ေတာ္က အၿငိမ္းစားေက်ာင္းဆရာ တစ္ေယာက္ပါ။ ၁၉၈၆မွာ အထက္တန္းျပ ဆရာရာထူးတုိးပါတယ္။ ထုိစဥ္ကတည္း က အထက္တန္းျမန္မာစာကုိ တစုိက္ မတ္မတ္သင္းၾကားခဲ့ပါတယ္။ပင္စင္ယူ သည္အထိေပါ့။ ပင္စင္ယူၿပီးေတာ့လည္း က်ဴရွင္ျပရျပန္တယ္ဗ်။ ေတာက်ဴရွင္ ေလးပါ၊ က်ာင္းသားကဆယ္ေယာက္ေတာင္မျပည့္ပါဘူး။ပင္စင္ေငြစေလးက ဆင္ပါးစပ္ႏွမ္းပတ္သေလာက္ဆုိေတာ့ က်ဴေလးမကယ္ရင္လည္း၊ မိသားစုစာ ေရးကသိပ္မလြယ္ဘူးေလဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငယ္စဥ္အလယ္ တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းက စာဖတ္ျခင္း၊စာမွတ္ျခင္းအေလ့ကုိ အလြန္ေမြ႕ေလ်ာ္ပုိက္တယ္ဗ်။ စာမ်ဳိးစုံဖတ္တယ္။ ရသ၊ သုတ၊သမုိင္း ၊ခရီးသြား၊သဘာ၀သိပၸံ ၊မ်ဳိး႐ုိးဗီဇ၊ စီးပြားေရး၊ႏုိင္ငံေရး၊စာအစုံပါပဲ ဗ်ာ။ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္လာေတာ့ စာဖတ္ရွိန္ကပုိၿပီးေတာင္ေကာင္းလာေသး။ ဒီလုိ နဲ႔အထက္တန္းျပဆရာဘ၀မွာ၊ ျမန္မာစာ သင္ရတဲ့အလုပ္ဟာ၊““တုိင္းယက္ တဲ့ ပကၠလာ၊ မုိးရြာသည္ႏွင့္အခန္႔သင့္”” ဆုိ သလုိေပါ့ဗ်ာ။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့၊ျမန္မာစာသင္ရတာေပ်ာ္တယ္၊ဂုဏ္လဲယူတယ္ဗ်။
ကၽြန္ေတာ္ခင္မ်ားတုိ႔ကုိႂကြားရဦးမယ္။ ျမန္မာစာသင္တဲ့အခ်ိန္တစ္ေလွ်ာက္မွာ၊ ကၽြန္ေတာ္သင္ေပးလုိက္လုိ႔၊ျမန္မာစာဂုဏ္ထူး ရသြားတဲ့ေက်ာင္းသားဆုိလုိ႔၊တစ္ေယာက္ တေလေတာင္မရွိဘူးဗ်။ ဟဲ—ဟဲ သိပ္ ေတာ္တဲ့ဆရာလုိ႔ခင္မ်ားတုိ႔က ကၽြန္ေတာ္ ကုိခ်ီးမြမ္းၾကမွာထင္ပါရဲ႕။
၉တန္း၊၁၀တန္း ေက်ာင္းသားေတြ ကုိ ကၽြန္ေတာ္အကဲခတ္ၾကည့္မိတယ္။ သူတုိ႔အမ်ားစုဟာ၊ ျမန္မာစာကုိစာေမးပြဲ မွာ ေအာင္မွတ္ရယုံေလာက္သာ အဓိက ထားတဲ့သူေတြျဖစ္ေနတယ္ဗ်။ ငါ့တုိ႔ဟာ ျမန္မာ၊ျမန္မာစာဟာ ငါ့တုိ႔ရဲ႕ဘုိးဘြား အေမြ၊ ျမန္မာစာကုိ ငါတုိ႔ႏွစ္ႏွစ္ၿခဳိက္ ၿခိဳက္၊ေလးေလးစားစား သင္ယူရမယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မရွိၾကဘူးဗ်။
ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း တကၠသုိလ္၀င္စာ ေမးပြဲကုိ ႏုိင္ငံနဲ႔တစ္၀ွမ္းေျဖဆုိေနၾကသူ ေတြအမ်ားႀကီးရွိမွာပါ။ သိန္းဂဏန္းပမာ ဏရွိမယ့္ ေျဖဆုိၾကသူေတြထဲမွာ ရာဂဏန္းျပည့္မွီေအာင္မွ ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးထြက္ပါ့မလား။ ျမန္မာစာကုိ ““တုိ႔ဘုိး ဘြားအေမြႏွစ္မုိ႔၊ ခ်စ္ျမတ္ႏုုိးၾကတဲ့””အတိဇာတေက်ာင္းသားမ်ဳိးမွသာ ရႏုိင္ေပလိမ့္ မယ္။ ဆရာကဘယ္ေလာက္ပဲႀကိဳးစားၿပီး သင္သင္၊““က်မ္းဂန္ပိဋကတ္၊ လွ်ာျပတ္ ေအာင္ေဟာေသာ္လည္း”” ေပါ့တီးေပါ့ဆ ေက်ာင္းသားမ်ဳိးေတြနဲ႔ေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ရဲ႕ မိခင္စာေပႀကီးဟာ သုညအမွတ္ေရ ခ်ိန္မွပဲ ေက်ာက္ခ်ရပ္တန္႔ေနေပလိမ့္ မယ္။
သိပ္ၿပီး၀မ္းနည္းစရာေကာင္တယ္ဗ်။ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားတစ္ခ်ဳိ႕က အတတ္ပညာကုိ အတတ္ပညာ သတိရ ကုိသတိယ၊ စက္ဆုပ္ရြံစရာကုိ စက္စုပ္ရြံ စရာလုိ႔ေရးၾကသဗ်။ ေရးထုံးမွာဆုိလည္း လ်င္ျမန္စြာကုိ လ်ွင္ျမန္စြာ၊ အလကၤာကုိ အလကာၤ၊ေယာက္်ားကုိ ေယာကၤ်ားလုိ႔ ေရးၾကျပန္ေသးတယ္။ျမန္မာျဖစ္ၿပီး ျမန္မာစာကုိမခ်စ္ရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကုိ ဘယ္လုိခ်စ္မွာလဲ။ ျမန္မာလူမ်ဳဳိးေတြကုိ ဘယ္လုိေစာင့္ေရွာက္မွာလဲ။သူတုိ႔လက္ ထဲကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး ဘယ္လုိလုပ္ၿပီးစိတ္ခ်လက္ခ်အပ္၀့ံပါ့မလဲ။
အခုကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံဟာ ဒီမုိကေရစီေရာင္ျခည္သမ္းၿပီး အေကာင္းဘက္ ကုိ ဦးတည္ေနၿပီဗ်။ ကမၻာ့အလယ္မွာ မ်က္ႏွာပြင့္လန္းၿပီး စီးပြြားေရးတစ္ရွိန္ထုိး တုိးတတ္မည့္ အာရွက်ားတစ္ေကာင္ျဖစ္ ဖုိ႔အလားအလာရွိေနၿပီဗ်။ ျမန္မာေတြေျခ ဖ်ားေထာက္ဦးေခါင္းေမာ့ၾကေတာ့မယ္ဗ်။ ကုိယ့္ဘက္က၀မး္စာျပည့္ေအာင္ အတတ္ပညာအသိပညာေတြ၊ အေတြး သစ္ အျမင္သစ္ေတြျပည့္ေအာင္ရွေဖြဖုိ႔ အေလာတႀကီးျဖစ္ေနၾကၿပီ။ အလုပ္႐ုံ ေဆြးေႏြးပြဲေတြလုပ္ၾက၊ သုေတသနစာ တမ္းေတြဖတ္ၾကနဲ႔အားရစရာႀကီးဗ်ာ။
လူမ်ဳိးျခားဘာသာစကားေတြသင္ လုိက္ၾက၊ အုိင္တီပညာ၊အင္ဂ်င္နီယာ ပညာ၊ေဆးပညာ၊လွ်က္စစ္၊ ေဘာဂေဗဒ စသည္ စသည္ပညာေတြသင္လုိက္ၾက၊ အလုအယက္၊ နင္လားငါလား၊ အစြမ္း ကုန္လုပ္ၾကစမ္းပါ မုဒိတာပြားမိပါရဲ႕။
သုိ႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ။
ျမန္မာႏုိင္ငံသာသနာသမုိင္း၀င္ ေနလုိလလုိထင္ရွားခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီး တစ္ပါးက သူတပည့္ဒါယကာေတြကုိ ေအာက္ပါအတုိင္း ဆုံးမခဲ့တာကုိ အမွတ္ ရမိသဗ်။ ““အထက္ကုိေနပါဦး၊ေအာက္ကုိ လုံေအာင္ဖုံး””တဲ့။ အထက္ ၀ိပႆနာက်င့္စဥ္ေတြကုိ အသာထားပါ ဦး ၊ေအာက္အေျခခံအဆင့္ျဖစ္တဲ့ ငါးပါး သီလကုိ အရင္လုံေအာင္ထိန္းပါဦးလုိ႔ ဆုိသဗ်။
သည္ေတာ့္ ကၽြန္ေတာ္လည္းမိဘ မ်ား၊ ဆရာမ်ား။သက္ဆုိင္ရာပုဂ္ၢိဳလ္မ်ား နဲ႔ အစုိးရမင္းမ်ားဆီကုိ အမွာစကားေလး တစ္ခြန္းေျပာခင်္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ဘုိးဘြားအေမြ ““ျမန္မာစာ””ကေလးကုိ လည္းပစ္မထားၾကပါနဲ႔လုိ႔။
ဟုတ္ကဲ့
ေအာက္ကုိလည္း လုံေအာင္ဖုံး ေပးၾကပါဦးခင္ဗ်ာ။
ဆရာေဆာင္
0 comments:
Post a Comment