ရက္ေပါင္းကိုးေထာင့္ေလးရာကိုးဆယ္

ေဆာင္းေလေျပေလႏုေတြအၾကား ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ရဲ႕ အေအးဒဏ္က အထက္ျပည္ေအာက္ျပည္အဖို႕ေတာ့ ခ်မ္းခုိက္ခိုက္တုန္ဖြယ္ ျဖစ္ေစပါေတာ့သည္။ ထိုကာလ ေဖေဖာ္၀ါရီလအတြင္း အညတရ ရပ္ကြက္ေလးတစ္ခုတြင္ ေမြးဖြားခဲ့ေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ သိပ္ထူးျခားမႈမရွိေသာ အရာမ်ားျဖင့္ သူမ်ားနည္းတူေမြးဖြားခဲ့သည္။ ထူးျခားသည္ဆိုလို႕ ၀ါး႐ံုေတာထဲတြင္ ေမြးဖြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုသူသည္ ကြ်န္ေတာ္သာျဖစ္သည္။
-----------------------ထ-----------------------------ထ---------------------ထ-----------------------


စစ္တပ္ထဲမွာရွိေနတ့ဲ ဖခင္က ဘာရယ္ေၾကာင့္မသိ စိတ္တိုၿပီး ဗိုလ္ႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ၀က္ကို ေသနတ္နဲ႕ပစ္မိလို႕ ကြာတားက်ခံရတ့ဲအခါ ေနာက္မ်ား စိတ္တိုတိုနဲ႕ကြ်န္ေတာ့္ကို “ေဟ့ေကာင္ မင္းက တနဂၤေႏြသားမို႕ ငါ့ေန႕နံနဲ႕မကိုက္ဘူး ခိုက္တယ္” လို႕ ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ဖခင္ရယ္လို႕ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေန႕နံမတည့္တာကို အဖြားလည္းေျပာဖူးသည္။ အစ္မႀကီးကလည္း တနဂၤေႏြ၊ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း တနဂၤေႏြ၊ တနဂၤေႏြနဲ႕ဗုဒၶဟူး ေန႕နံမကိုက္ဘူးတဲ့၊ ဆင္းရဲရင္ဆင္းရဲ မဆင္းရဲရင္ခ်မ္းသာ၊ အဲ့လိုမွမဟုတ္ရင္လည္း တက်က္က်က္နဲ႕ ခိုက္ရန္ျဖစ္မယ္လို႕ လူအမ်ားေျပာတာကို ၾကားခဲ့ဖူးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အ့ဲလို အယူအဆေတြ မရွိပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ေအာက္ ညီတစ္ေယာက္ ေမြးလာခဲ့သည္။ သူကေတာ့ တနလၤာသား ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အျပစ္ဖို႕စရာျဖစ္ေနတာလားေတာ့ မေျပာတတ္၊ သူ႕ကို ေမြးၿပီးေနာက္ပိုင္း မိသားစုက နည္းနည္းေခ်ာင္လည္လာခ့ဲသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ တနဂၤေႏြသားျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ မိသားစုအတြက္ ငယ္စဥ္တုန္းက အက်ဳိးမေပးခဲ့သူ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေန႕နံအစြဲ၊ နတ္အစြဲတို႕သည္က မိမိရဲ႕ ယုံၾကည္သက္၀င္မႈအေပၚမွာသာ သက္ဆိုင္သည္ဟု ထင္မိပါသည္။


သားသမီးေတြမ်ားလာခဲ့ၿပီး ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြကလည္း ေလွကားထစ္လို႕ တစ္ေျဖးေျဖးျမႇင့္လာတဲ့တာေၾကာင့္ ဖခင္မွာ စစ္တပ္မွ ထြက္ၿပီးအျပင္အလုပ္ကိုလုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ ဘုန္းႀကီးလူထြက္နဲ႕ တပ္ထြက္ေတြ အျပင္ေရာက္ေတာ့ ေယာင္ေပေပလို႕ တစ္ခ်ဳိ႕ေတြက ေျပာၾကပါတယ္၊ အဲ့ဒီစကားကို ေခ်ပခ်င္မိတယ္။ အေၾကာင္းမွာက ကြ်န္ေတာ္ဖခင္သည္ ေယာင္ေပေပမဟုတ္ပဲ မိသားစုတာ၀န္ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဖခင္သည္ အျပင္မွာ ပန္းရံအမ်ဳိးအစားထဲက ေက်ာက္မုိင္းခြဲ၊ ေက်ာက္ေရတြင္းတူး၊ အုတ္ပေလာက္႐ုိက္၊ အုတ္စီ၊ စသာေတြအျပင္ ျမက္ရိတ္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ၿပီး မိသားစုကို ေရေလာင္း ေျမၾသဇာေၾကြး ပမာ ေပးဆပ္ခဲ့သည္။ ထုိစဥ္ ျမက္ရိတ္တုန္းက ကြ်န္ေတာ္ဟာ အလြန္ကို ငယ္ရြယ္တာေၾကာင့္ ျမက္ရိတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ နေဘးကလိုက္ ရိတ္ၿပီးေတာ့ တြန္းလွည္းေပၚက လိုက္ထိုင္နဲ႕ ဒီစာကို ေရးေနစဥ္အတြင္းမွာပဲ အဲ့ဒီပံုရိပ္ေလးကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အေဖနဲ႕အေမက လွည္းတြန္းရင္း ကြ်န္ေတာ္က လွည္းေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး ျမက္ပင္ေတြကို ေဆာ့ခဲ့ဖူးသည္။
--------------------------ထ-----------------------------ထ---------------------ထ-----------------------


ကြ်န္ေတာ္တို႕ေနခဲ့တဲ့ ရပ္ကြက္ေလးေနာက္တစ္ခုက ကရင္မေရထြက္လို႕ ေခၚသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ အိမ္ေဘးမွာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ရြယ္တူ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူ႕မိဘမ်ားကေတာ့ အလည္အလတ္ၾကြယ္၀သူေတြပါ သူတို႕သားေလးကို ထမင္းေကြ်းတဲ့အခါ “သားေလး ၾကက္ျမစ္စားမလား၊ ၾကက္သည္းစားမလား၊ ႏွစ္ခုလံုးမစားရဘူးေနာ္ ႏွစ္ခုလံုးစားရင္ ေသတတ္တယ္ တစ္ခုပဲစား” ဆိုတာေလး ကြ်န္ေတာ့္နားထဲ အခုထိၾကားေနဆဲ။ ၾကားေနဆဲဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ မိသားစုမွာ အဲ့ဒီတုန္းက ၾကက္ျမစ္ၾကက္သည္းဆိုတာ ဘယ္ဆီမွန္းမသိေသး။ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႕ နည္းနည္းေလာက္ ကေလးေတြရဲ႕အေၾကာင္းေျပာခ်င္မိသည္။ လူၾကီးေတြက ကေလးသူငယ္တို႕ကို စိုးရိမ္စိတ္ ေၾကာက္စိတ္ အယူအစဲြေတြ တဖက္သတ္အေတြးေတြကို ေပးသည္ဆိုသည္မွာ အရြယ္ေရာက္လာတာနဲ႕အမွ် အေတြ႕အၾကံဳမ်ားလာေတာ့ သိလိုက္ရသည္။ အထက္က ေျပာတဲ့ ၾကက္ျမစ္ၾကက္သည္း ႏွစ္မ်ဳိးမစားရဘူးဆိုတာ ကုန္မွာဆိုးလို႕ဆိုတာ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ သေဘာေပါက္ခ့ဲသည္။ ထို႕အျပင္ လူအမ်ားေျပာတာကိုလည္းၾကားဖူးသည္ “ေရခ်ဳိးၿပီးမွ ထမင္းစား၊ ထမင္းစားၿပီးေရမခ်ဳိးနဲ႕ ေရပ်င္းစြဲတတ္တယ္”တ့ဲ ကြ်န္ေတာ္က တစ္ကယ္ထင္၍ လိုက္နာခဲ့သည္။ ေနာက္မ်ားမွ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အဖြားကို ျပန္ေမးၾကည့္တဲ့အခါ “တကယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ ထမင္းစားၿပီးေရခ်ဳိးေတာ့ ၀မ္းဟာသြားေရာ၊ ၀မ္းဟာေတာ့ ထမင္းျပန္စားတဲ့အခါ ဆန္ကုန္မွာဆိုးလို႕”တဲ့။ ကေလးသူငယ္တို႕သည္ ၿဖဲေျခာက္ရင္ အလြန္ေၾကာက္တတ္ေသာ အရြယ္ေတြျဖစ္သည္။
--------------------ထ-----------------------------ထ---------------------ထ-----------------------

ကရင္မေရထြက္ကေန ေအးသာယာၿမိဳ႕သစ္ေလးဆီကို ေျပာင္းေရြ႕ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ မိသားစုေလးဟာ ေခ်ာင္လည္လာခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ညီက ဖခင္နဲ႕ အလုပ္လိုက္လုပ္ခဲ့ၿပီး ရလာတာကို မိခင္ကိုေပးလုိက္ အဖြားကိုေပးလုိက္နဲ႕ အခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္သန္းရင္း၊ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ေက်ာင္းတက္လုိက္၊ ေက်ာင္းတက္ရင္း အဂၤလိပ္ဘာသာဆရာမက မီးနင္းအလံုး(၂၀)ေလာက္ကို က်က္ခ့ဲ မရရင္ ေဆာ္ပေလာ္တီးမယ္လို႕ ေျပာလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ေက်ာင္းငတက္ျပားျဖစ္ေရာပဲ၊ ေက်ာင္းငတက္ျပားဆိုတာကို ၊ ေက်ာင္းေျပးတာကို ဆိုလိုပါသည္။ လူငယ္အခ်င္းခ်င္းေတာ့ ေက်ာင္းသူခိုးလို႕ ေခၚၾကသည္။ အခ်င္းခ်င္း မတည့္လို႕ စကားႏုိင္လုတဲ့အခါ မင္းက ေက်ာင္းသူခိုး၊ နင္က ေက်ာင္းသူခိုး၊ အျပန္အလွန္စကားႏိုင္လုရင္းနဲ႕...၊ အဲ့ဒီလို အခ်ိန္ေတြက အခုေတာ့ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ ပံုရိပ္ေတြသာျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ေက်ာင္းေနရင္း အမွတ္ရစရာေလးတစ္ခုရွိသည္ အဲ့ဒီေန႕က ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းမတက္ျဖစ္ပါ၊ ဖခင္ရဲ႕စစ္ဖိနပ္ကို_{(စစ္ထြက္ဆိုေတာ့ စစ္ဖိနပ္စီးၿပီး အလုပ္လုပ္ရတာ အဆင္ေျပလို႕ ထင္ပါရဲ႕ စစ္ဖိနပ္ကိုအၿမဲစီးတယ္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဖခင္နဲ႕အလုပ္လိုက္လုပ္တဲ့အခါ အဲ့လို ဖိနပ္စီးျဖစ္ပါတယ္။)} ေလွ်ာ္ဖြတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အိမ္ေဘးနားက သူငယ္ခ်င္း၊ သူက ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ တစ္ခန္းထဲ သူကလာေျပာတယ္ဗ် “အတန္းထဲမွာ စံုညီပြဲေတာ္မွာေပးဖို႕ ဆုေၾကျငာတယ္ မင္းဒုတိယဆုရတယ္၊ နက္ျဖန္ ေက်ာင္းလာခဲ့ပါတဲ့” အဲ့လိုေျပာလာေတာ့ ဘာဆုပဲရရ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ အမွတ္တရပဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း မယံုႏိုင္ျဖစ္သြားၿပီး “ဟုတ္ေရာဟုတ္လို႕လားကြာ..” ဆိုၿပီး ေလွ်ာ္လက္စ ဖိနပ္ကို ေနပူမွာသြားလွန္းၿပီး အေပ်ာ္ၾကီးေပ်ာ္ေနေတာ့သည္...။
-----------------------ထ-----------------------------ထ---------------------ထ-----------------------

ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး၊ ငယ္စဥ္က ပံုရိပ္မ်ားစြာထဲမွာမွ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကို ေရးခ်မိလိုက္ျခင္းပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ထဲ အမွတ္ၾကီးမွတ္မိေနတဲ့ မွတ္မိေနဆဲျဖစ္တဲ့ ေနာင္လည္း မွတ္မိေနဦးမဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ လမ္းျပပုဂၢဳိလ္တို႕ရဲ႕ အေၾကာင္းအရာေလးကို နည္းနည္းေလာက္ ဒီပိုစ့္ေလးထဲမွာ ေရးခ်င္မိသည္။ ဘိုးဘြား မိခင္ဖခင္တို႕ရဲ႕ အေၾကာင္းကို ေရးဖို႕လိုေတာ့မယ္ မထင္ပါ၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္၊ ေရးဖို႕ရာ စာသားဖြဲ႕ဆိုဖို႕ရာ မမွီႏိုင္ေအာင္မို႕...။
-------------------------ထ-----------------------------ထ---------------------ထ-----------------------

အန္တီခင္
ဘ၀ဆိုတဲ့ ေရစီးေၾကာင္းကို ေဖာက္လုပ္ေပးခ့ဲတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အန္တီခင္ ဟာ မိသားစုအတြက္ ေပးဆပ္သြားတဲ့ ေပးဆပ္မႈေတြဟာ တုႏႈိင္းမမီွခဲ့ပါ၊ သူဆံုးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရႊေတာင္ႀကီးၿပိဳက်သြားသလို ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ထဲ ခံစားမိသည္။ ေငြေၾကးေၾကာင့္မဟုတ္ပါ၊ သူေျပာသမွ် လုပ္ေဆာင္သည္၊ သူေျပာသမွ် နားေထာင္သည္၊ တနည္းေျပာရရင္ျဖင့္ သူ႕ကိုမိသားတစ္စုလံုးအျပင္ ပတ္၀န္းက်င္ကပါ ေလးစား႐ိုေသေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ ႏွေမ်ာတမ္းတျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ဒီပိုစ့္ေလးနဲ႕အမွတ္တရျဖစ္ေစဖို႕ေရးလိုက္ပါသည္။
“လူတစ္ေယာက္ရဲ႕တန္ဖိုးဟာ အ့ဲဒီလူမရွိေတာ့မွ သိရတဲ့အျဖစ္မ်ဳိးဟာ ရင္နာစရာပါ”

ေက်းဇူးရွင္ေမြးစားဖခင္
ေရစီးေၾကာင္းေပၚကေန ေလွမတိမ္းမေမွာက္ေစဖို႕ တက္ကိုေကာင္းစြာေလွာ္တတ္ေစဖို႕ အင္းအားေတြ ေပးၿပီး ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ၿပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးခ့ဲတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာ ေမြးစားဖခင္၊ အခုေတာ့ သူဟာ ေလာကႀကီးထဲကေန ကြ်န္ေတာ့္ကို ႏႈတ္မဆက္ပဲ အသိမေပးပဲ ႏႈတ္ဆက္သြားခဲ့တယ္ဗ်ာ...၊ သူေလာကၾကီးကေန ထြက္ခြာသြားတာ အခုဆိုရင္ ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ပါၿပီ၊ သူေလာကႀကီးထဲကေန ထြက္ခြာသြားတဲ့ေန႕ရက္ေတြကို မသိလုိက္ရတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အျဖစ္၊ ဆံုးပါလို႕ဆံုးပါသြားမွန္းမသိတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕အျဖစ္၊ တစ္ကယ့္ကို ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ရင္ထဲ စိတ္ထဲ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမိသည္။ သူဆံံုးသြားတာကို (၂)ႏွစ္ခန္႕ေလာက္မွ ကြ်န္ေတာ္သိလုိက္ရသည္။ ညစဥ္အိပ္မက္ေတြထဲ ကိုယ္ေယာင္လာျပတာကို ကြ်န္ေတာ္နားမလည္ခဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕ မိသားစုထံျပန္လာတဲ့ပံုစံ ခဏခဏ အိပ္မက္မက္ေနမိသည္။ တစ္ကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕အေဖ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ျပန္မလာႏိုင္ခဲ့ပါ။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ သံေယာဇဥ္၊ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေက်းဇူးေတြ အင္အားေတြ ေျပာင္းလဲမႈေတြအားလံုးဟာ အမွတ္တရေနမွာပါ။ အပိုေတြ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ရင္ထဲအခုထိ ၀မ္းနည္းေနလ်က္ပါ။ အမွန္ကိုျပန္ေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ဖခင္ ဆံုးပါးသြားသည္ကို မယံုႏိုင္ျဖစ္ေနဆဲ...။
“လူတစ္ေယာက္ရဲ႕တန္ဖိုးဟာ အ့ဲဒီလူမရွိေတာ့မွ သိရတဲ့အျဖစ္မ်ဳိးဟာ ရင္နာစရာပါ”

ကိုရီး{ကိုႀကီး}
ဘ၀ေရစီးေၾကာင္းေတြထဲ ေရနစ္ေနသူကို ၀ါးကူလို႕ထိုး ဆိုသလို အစ္ကိုမရွိတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ အစ္ကိုအရင္းတစ္ေယာက္လို ဘြားကနဲ႕ေပၚလာသူကေတာ့ ကိုရီးလို႕ေခၚတဲ့ ကိုရီး{ကိုႀကီး}ပါ။ ေပးဆပ္သူတို႕ဟာ ဘာကိုမွ မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး၊ သူတို႕ေမွ်ာ္လင့္တာ ပီတိတစ္ခုပါ။ အဲ့လိုပါပဲ ကိုရီး လည္းထို႕အတူပါ။ လူတစ္ေယာက္က ကိုယ္အေပၚေက်းဇူးေတြၿပဳလြန္းတာ မ်ားလာတဲ့သူကိုအခါ ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႕ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”လို႕ မေျပာေတာ့ပါဘူး၊ အတၱႀကီးတာ မဟုတ္ပါ၊ ေက်းဇူးတင္တယ္လို႕ ေျပာဖို႕ မလံုေလာက္ေတာ့လို႕ပါ၊ သူတို႕လိုခ်င္တာလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္ဆိုတဲ့ စကားမဟုတ္ပါဘူး၊ သူတို႕ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ျဖစ္သင့္တဲ့ ပံုစံမ်ဳိးကို အန္၀င္ခြင္က်ျဖစ္သြားဖို႕ပါ၊ အ့ဲဒီအခါ သူတို႕လိုခ်င္တာက ပီတီတစ္ခုသာ...။ သူဟာ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚ အရမ္းေကာင္းတဲ့ အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္ပါပဲ။ မည္သို႕ျဖစ္ေစ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ရင္ထဲ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕အသိၪာဏ္ထဲ အရာအားလံုးကို ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့လို႕မရသလို ေမ့မွာလည္းမဟုတ္ေတာ့ပါ။
“ဘယ္ဘ၀ရဲ႕ ေရစက္ရယ္မသိ၊ ညီအရင္းအစ္ကိုပမာ၊ ခ်စ္ခင္ရင္းသာ”


ဒီအပုဒ္ေလးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ဘ၀ရဲ႕ မေမ့ႏိုင္စရာ ေက်းဇူးရွင္ၾကီးမ်ားကို ထည့္ေရးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
-----------------------ထ-----------------------------ထ---------------------ထ-----------------------


ကြ်န္ေတာ္ ဘေလာ့စေရးတဲ့ ၂၀၀၇ ကေန ဒီေန႕အထိ ကြ်န္ေတာ္ဘာေရးေရး ဖတ္ရႈခံစားေပးၾကေသာ စာဖတ္မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ဘေလာ့ဂင္းေဖာ္ဂင္းဖက္မ်ားကိုလည္း ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ေမြးေန႕ အထူးပိုစ့္ေလးမွာ ေလးစားစြာျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္အပ္ပါသည္။

(၃.၂.၂၀၁၁)ဟာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕ျဖစ္ပါသည္။ ဒီပိုစ့္ေလးဟာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ေမြးေန႕ပိုစ့္အျဖစ္ေရးသားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အားလံုးပဲ ကိုယ္စိတ္က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစလို႕ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သလိုက္ပါ၏