ရထားဥၾသသံေလး တခုရဲ႕
ေနာက္မွာ
ေ၀းကြာၿခင္းဆုိတာကုိ..
ကြ်ႏု္ပ္အတြက္
အခ်ိန္ေတြက ကန္႔သတ္ထားခဲ႔ၿပီးၿပီ...
ကြ်ႏု္ပ္က
မုိင္တုိင္ေတြရဲ႔ ေက်ာကုိမီွၿပီး
အၿပန္လမ္းမဲ႔ခဲ႔ရတဲ႔
ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္ပါ...
တိတ္ဆိတ္တဲ႔
အဲဒီ..အထီးက်န္လမ္းေပၚမွာ
ဟုိေတြး..ဒီေတြးနဲ႔
ေယာင္လည္လည္နဲ႔ ကြ်ႏု္ပ္
ေဆးခါးၾကီးပင္ေတြကုိ ၀ါးၿပီး
အနာသိပ္ခဲ႔ရတယ္...
ၿဖစ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္
သူမေပးတဲ႔ လက္ေဆာင္ေတြထဲက
ေနာင္တဆုိတာကုိ
ကြ်ႏု္ပ္..သိမ္းမထားခ်င္ဘူး...။ ။
0 comments:
Post a Comment