ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ (ဆရာလူထု စိန္ဝင္း)

လူတိုင္းေအာင္ျမင္မႈရခ်င္ၾကတယ္။ ဆရာ၀န္က ေအာင္ျမင္တဲ့ဆရာ၀န္ ျဖစ္ခ်င္တယ္။
ဆင္ေျခဖံုးက ေဆးခန္းေလထဲမွာ လူနာေမွ်ာ္ရင္း၀တၱဳ စာအုပ္ေတြ တစ္အုပ္ျပီးတစ္အုပ္ထိုင္ဖတ္ေနရတဲ့ ဆရာ၀န္မ်ိဳးမျဖစ္ခ်င္ ဘူး။
မုန္႔ဟင္းခါးေရာင္းတဲ့သူကလည္း ရပ္ကြက္တကာလွည့္ျပီး အထမ္းနဲ႔သယ္ျပီးေရာင္းတဲ့ အသည္မျဖစ္ခ်င္ ဘူး။
မိုးလင္းတာနဲ႔ေမာ္ေတာ္ကားေတြ တသီၾကီးတန္းစီလာစားၾကတဲ့ ဆိုင္ၾကီးနဲ႔ေရာင္းတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးသည္ ျဖစ္ခ်င္တယ္။

ခ်မ္းသာခ်င္တာအျပစ္မဟုတ္

ဒါ လူ႔သဘာ၀မို႔ အျပစ္တင္စရာ မဟုတ္ဘူး။ ေအာင္ျမင္မႈမလိုခ်င္ဘူးဆိုတာ အလကားေျပာတာ။
ပုထုဇဥ္ မွန္သမွ် ကိုယ့္ေနရာမွာေတာ့ အေအာင္ျမင္ဆံုးျဖစ္ခ်င္ၾကသူခ်ည့္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္မႈရဖို႔အတြက္ အရူးအမူး ၾကိဳးစားေနသူေတြကို အျပစ္မေျပာထိုက္ဘူး။
ေအာင္ျမင္မႈရေအာင္ ဘယ္နည္းဘယ္ပံု လုပ္သလဲဆို တာကိုပဲ ၾကည့္သင့္တယ္။
ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ဘယ္သူေသေသ ငေတေမာျပီးေရာဆိုတဲ့ မသမာမႈမ်ိဳးစံု လုပ္သူဟုတ္၊ မဟုတ္ဆိုတာပဲ ၾကည့္ျပီးဆံုးျဖတ္သင့္တယ္။

ခ်မ္းသာခ်င္လို႔ အျမတ္ရေအာင္ လုပ္တိုင္းေခါင္းပံု ျဖတ္သမား၊ လူမသမာလို႔ ေျပာလို႔မရဘူး။
စီးပြားေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ အလွဴဒါနျပဳလုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းရာသုဂတိလားဖို႔ လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ အျမတ္ရခ်င္လို႔လုပ္တာ။
ဒါေၾကာင့္အျမတ္ရေအာင္လုပ္တာ သဘာ၀က်တယ္။ ခ်မ္းသာခ်င္တာဟာလည္း အျပစ္မဟုတ္ဘူး။

မတရား ခ်မ္းသာတာမဟုတ္ဘူး

ခ်မ္းသာေအာင္လုပ္ပါ။ ခ်မ္းသာလို႔သိန္းေထာင္ေက်ာ္တန္ ကားၾကီးေတြကိုးစီး၊ ဆယ္စီးထားျပီး ျခံက်ယ္က်ယ္၊ တိုက္ၾကီးနဲ႔ေနနိုင္တာ ေကာင္းပါတယ္။
သူမ်ားကို အနိုင္က်င့္ျပီး မတရားခ်မ္းသာတာ မဟုတ္ရင္ လိပ္ျပာမလံုစရာ မရွိပါဘူး။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးခ်မ္းသာပါ။
ေရွးကလူျပက္ေတြေျပာသလို (နည္းနည္းရိုင္းတာေတာ့ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ၊ ေရွးကျပက္လံုးကို သိေစခ်င္လို႔ပါ) “ေယာင္းမကို စိန္စီ၊ ဒယ္အိုိးကို ေရႊခ်ျပီး၊ ေခြးေခ်း ေၾကာ္စား” ဆိုသလို လုပ္လည္းရပါတယ္။
“ငေတ”နည္းနဲ႔ ခ်မ္းသာတာမဟုတ္ရင္ ျပီးတာပါပဲ။

ေအာင္ျမင္မႈ အမ်ိဳးမ်ိဳး

ေအာင္ျမင္မႈဆိုတဲ့ စကားကလည္း အဓိပၸါယ္ေထြးျပားတယ္။ ကိုယ္လိုခ်င္သလို ဆြဲျပီးအဓိပၸါယ္ဖြင့္ေလ့ ရွိၾက တယ္။
တခ်ိဳ႕က Success ကိုပဲ ေအာင္ျမင္မႈလို႔ ထင္တယ္။
ေအာင္ျမင္တဲ့ဆရာ၀န္ဆိုရင္ Successful Surgeon “ေအာင္ျမင္တဲ့ စီးပြားေရးသမား” Successful Businessman လို႔ ယူဆၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လူအသိ အမွတ္ျပဳခံရတာ “acknowledgement” ကိုေအာင္ျမင္မႈလို႔ မွတ္ယူၾကတယ္။

တခ်ိဳ႕က ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတာ Welknown ကို ေအာင္ျမင္မႈလို႔ သေဘာထားၾကတယ္။
တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ စြမ္းေဆာင္ မႈတစ္ခုခု ထူးထူးျခားျခား ျပဳနိုင္တာ Acheivement ကိုမွ ေအာင္ျမင္မႈလို႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။

အၾကိဳက္တစ္မ်ိဳးစီ

လူတစ္ကိုယ္ အၾကိဳက္တစ္မ်ိဳးမို႔ ၾကိဳက္သလိုအဓိပၸါယ္ဖြင့္ျပီး နွစ္သက္သလို က်င့္သံုးလက္ခံနိုင္ပါ တယ္။
ဘယ္လိုေအာင္ျမင္မႈမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ ေစာေစာကေျပာခဲ့သလို “ငေတ” နည္းနဲ႔ ရတဲ့ေအာင္ျမင္မႈမ်ိဳးမျဖစ္ရင္ ဘာမွ ေျပာစရာမရွိပါဘူး။
ေအာင္ျမင္တဲ့ဆရာ၀န္ၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔ ပိုက္ဆံ နင့္ခနဲေနေအာင္ ယူေနလည္း ဆရာ၀န္က်င့္၀တ္နဲ႔အညီ ျပဳမူေနထိုင္သမွ် ကာလပတ္လံုး အျပစ္ေျပာစရာ မရွိပါဘူး။

ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားတဲ့ မင္းသမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔ သူ႔ေငြသူၾကိဳက္သလို သံုးျဖံဳးေနတာလည္း အျဖစ္တင္စရာ မဟုတ္ဘူး။
ဒါေပမယ့္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးအေနနဲ႔ ေစာင့္ထိန္းအပ္တဲ့ ဟီရိၾသတပၸ တရားမ်ားကို ပစ္စလက္ခတ္ သေဘာထားျပီး ထင္ရာစို္င္း ေနရင္ေတာ့ အမ်ား တံေတြးကြက္မွာ ပက္လက္ေမ်ာသြားတဲ့အထိ ကဲ့ရဲ႕ရႈတ္ခ်ခံရမွာ ေသခ်ာတယ္။
ကဲ႔ရဲ႕ရႈတ္ခ်သူေတြကို အျပစ္တင္လို႔မရပါဘူး။ ဒါက ျမန္မာျပည္ေဟာလိ၀ုဒ္မဟုတ္ဘူး။

ပညာမတတ္လည္း ရတယ္

ေက်ာင္းဆရာလုပ္ခဲ့သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေတာ့ လူငယ္ေတြကို စြမ္းေဆာင္မႈတစ္ခုခုျပဳလုပ္ရတဲ့ achievement ေအာင္ျမင္မႈမ်ိဳးကို ပိုျပီး တန္ဖိုးထားၾက ေစခ်င္တယ္။
ေအာင္ျမင္တဲ့ဆရာ၀န္၊ ေအာင္ျမင္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ေအာင္ျမင္တဲ့ စီးပြားေရးသမားဆိုတာ လူတိုင္းျဖစ္နုိင္တာမဟုတ္ဘူး။

အေၾကာင္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ညီညႊတ္ မွျဖစ္နိုင္တာ။
အဆင့္ျမင့္ပညာေတြ မသင္နိုင္လို႔၊ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ဆိုျပီး အားငယ္ေနဖို႔မလိုပါဘူး။
achievement ဆိုတာပညာမတတ္လည္း ရနိုင္တယ္လို႔ ယံုေစခ်င္တယ္။

လင္ကြန္းနဲ႔ အယ္ဒီဆင္

အေမရိကန္သမၼတၾကီး လင္ကြန္းတို႔၊ လွ်ပ္စစ္မီးလံုးစတင္တီထြင္သူ အယ္ဒီဆင္တို႔ တေတြဟာ ေက်ာင္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေနခဲ့ၾကရဘူး။
ဇြဲ၊ လံု႔လ ၀ီရိယနဲ႔ ၾကိဳးပမ္းလို႔သာ ေအာင္ျမင္မႈရခဲ့ၾကတာပါ။
လင္ကြန္းဆိုရင္ စာအုပ္တစ္အုပ္ငွားဖတ္ရဖို႔အတြက္ တစ္ေန႔လံုးလမ္းေလွ်ာက္သြားရတဲ့ အကြာအေ၀းကို မညည္းမညဴ သြားခဲ့ရတယ္။

အယ္ဒီဆင္ဆိုလည္း ကေလးဘ၀က မီးရထားေပၚမွာေဆးလိပ္၊ မီးျခစ္ေရာင္းတဲ့ ဗန္းကေလးလြယ္ျပီး ေရာင္းရင္းနဲ႔ စာေတြဖတ္ခဲ့၊ ဓာတ္ခြဲစမ္းသပ္မႈေတြလုပ္ခဲ့ တာျဖစ္တယ္။
၀ါသနာပါတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို စြဲစြဲျမဲျမဲဇြဲနပဲၾကီးၾကီးနဲ႔ လုပ္ရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ေအာင္ျမင္မႈရခဲ့တာျဖစ္တယ္။

ေမာင့္က်က္သေရေခါင္းေပါင္း

ေရွးက စေကာ့ေစ်း (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်း) အေနာက္ဘက္တန္းမွာ“ေမာင့္က်က္သေရ” ဆိုတဲ့ ေခါင္းေပါင္းေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ၾကီး တစ္ဆိုင္ရွိတယ္။
ခုေခတ္ထိသံုးေနၾကရတဲ့ ျခင္းခံျပီးေခါင္းမွာ အသင့္စြပ္လ်လိုက္ရတဲ့ ေခါင္းေပါင္းကို စတင္တီထြင္ျပီး ေရာင္းခ်ခဲ့တာပါ။

အဲဒီမတိုင္ခင္က ကိုယ္တိုင္ေခါင္းေပါင္းေပါင္းၾကတယ္။ ဆံရွည္ေခတ္က ျပႆနာမရွိေပမယ့္ ဘိ္ုေကေခတ္ေရာက္ေတာ့ ေခါင္းေပါင္းေပါင္းရတာ လက္၀င္လွပါတယ္။
အဲဒီေခတ္က ေကာလိပ္ေက်ာင္းတက္တာေတာင္ ေခါင္းေပါင္းနဲ႔ တက္ၾကတာဆိုေတာ့ ေယာက္်ားတိုင္း မရွိမျဖစ္ ရွိထားၾကရတယ္။
“ေမာင့္က်က္သေရ”ေခါင္းေပါင္းေပၚလာေတာ့ ေယာက္်ားတိုင္း လက္သံုးျဖစ္သြားခဲ့ ရတယ္။ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားသြားခဲ့တယ္။

ဓနုျဖဴဦးဘိုးခ်မ္း

ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈ အရွိန္အဟုန္ဘယ္ေလာက္ထိ ၾကီးမားသလဲဆိုရင္ ဒီေန႔ေခတ္ထိေတာင္ ေခါင္းေပါင္းကို “ေမာင့္က်က္သေရေခါင္းေပါင္း” လို႔ ေခၚ ေနၾကဆဲျဖစ္တယ္။
ေရွးေခတ္တစ္ေခတ္က အမ်ိဳးသမီး ေတြၾကားမွာ “ဓနုျဖဴဦးဘိ္ုခ်မ္း” ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ေရာင္းတဲ့ ေရႊရည္စိမ္ဆြဲၾကိဳး၊ လက္ေကာက္ နဲ႔ လက္၀တ္လက္ စားေတြ ေခတ္ေတာ္ေတာ္စားခဲ့တယ္။

တစ္နိုင္ငံလံုးအနွံ႕ကို တြင္က်ယ္ခဲ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား တြင္က်ယ္ခဲ့သလဲဆိုရင္ တစ္ခုခုကို အတုေတြပဲ၊
အစစ္မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာခ်င္ရင္ “ဦးဘိုခ်မ္း” ပဲ “ဓနုျဖဴ” ပဲလို႔ ေျပာၾကတဲ့အထိေတာင္ ျဖစ္တယ္။ ဒါေတြဟာ achievement တစ္မ်ိဳးပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ပိုက္ဆံမရွိလို႔၊ ပညာမသင္ နိုင္လို႔ ဆိုျပီး စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။
ဇြဲ၊ လံု႔လ၊ ၀ီရိယနဲ႔ စူးစူးစိုက္စုိက္ၾကိဳးစား အားထုတ္ရင္ တခု၊ တစ္ေကာင္၊ တစ္ေယာက္ ျဖစ္နိုင္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။


အေပၚကစာကို ဆရာလူထုစိန္ဝင္းေရးတာပါ။ ။

ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္ေလးကို တခါထပ္ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္.. အခုဆိုရင္ဗ်ာ လူေတာ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အလုပ္အဆင္မေျပဘူး လစာမတိုးေပးဘူး ေရာက္တာႀကာျပီ အင္းးးး အမ်ိဳးမ်ိဳးႀကားေနရတယ္ ..စိတ္မေကာင္းစရာပါ ဘာလို႔လစာမတိုးေပးလဲ အေျဖေတာ့
မရွာဘူး ဒီက သူေဌးအမ်ားစုကေတာ့ မတတ္ပဲနဲ႔ေတာ့ လစာအမ်ားႀကီး မေပးပါဘူး ကိုယ္တိုင္ႀကိဳးစားဖို႔လဲ လိုပါတယ္ တေန႔ကို
တစ္ဆယ္ဖိုးေလာက္ လုပ္တဲ႔သူကို ဘယ္သူေဌးကမွ ဆယ့္ငါးက်ပ္မေပးပါဘူး ႀကိဳးစားႀကပါလို႔ပဲ ေျပာပါရေစ။ ။